Першая сустрэча з Я. Купалам адбылася ў Вільні ў 1910 годзе. Гэты момант Канстанцыя Буйло пранесла ў сваёй памяці праз усё жыццё, а ўражанні ад знаёмства перадала ў артыкуле-ўспаміне “Вялікая дружба” так: “У гэты час нехта ззаду, узяўшы мяне за плечы, павярнуў да сябе. Я падняла вочы на даволі высокага, сталага хлапца з хударлявым тварам і праніклівымі, глыбокімі сінімі вачыма. Ён уважліва глядзеў на мяне, быццам вывучаючы: “Ты, мусіць, Буйлянка, – сказаў ён. – Ну, а я – Купала, дык давай знаёміцца”. I ён пацалаваў мяне. Гэта было так не падобна на ўсё тое, да чаго я прывыкла, але разам з тым усё было зроблена з такой сардэчнасцю, што я нават не здзівілася.

Янка быў нейкі стрыманы і маўклівы. Я прыкмеціла, што ўсе ў рэдакцыі адносяцца да яго з выключнай цеплынёй і пашанай. Гэта яшчэ больш напоўніла мяне павагай да любімага паэта. Вечарам высветлілася, што ўсе мае знаёмыя выехалі на дачу, і мне няма дзе начаваць. Купала прапанаваў мне пераначаваць у рэдакцыі. Гэта было не зусім зручна, але выбару ў мяне не было, і я вымушана была згадзіцца.

На другім паверсе, у кабінеце рэдактара, была шырокая, мяккая канапа, вялікі дубовы стол з мармуровым пісьмовым прыборам, засланы зялёным сукном. На стале стаяла вялікая, прыгожая лямпа. Купала прынёс бутэльку лёгкага салодкага віна і яблыкаў. Мы селі на канапе, і я папрасіла яго прачытаць вершы, якія перад тым бачыла ў яго папцы. «Не,— сказаў Купала,— я прачытаю табе маю п’есу «Паўлінка». Я з радасцю згадзілася. Мне вельмі хацелася пачуць твор Купалы ў яго выкананні. Ён прынёс вялікі рукапісны сшытак, прысунуў бліжэй лямпу і пачаў чытаць.

Мне здавалася, што гэта казка. Купала, якога я ведала даўно па яго творах, пад уплывам якога пачала сама пісаць вершы, сядзеў побач і чытаў мне п’есу, якую яшчэ нават не надрукавалі.”

(Канстанцыя Буйло. Вялікая дружба / Выбраныя творы. — Т. 2. — Мн., 1981. — С. 310—311)